Öğrenci Velimiz Sayın Hatice Efe'nin Kaleminden Otizmle Savaş

Gönül dağınıza karlar yağar.Agustos ayında üşürsünüz. Yıkılmak istersiniz. Tutmaz ayaklarınız. Yapamazsınız. Donakalırsınız.
İçinizden döversiniz dizlerinizi. Feryadlarınız kalp dağınızdan volkan olup patlar. Yutkunamazsınız.Zaman durur sanki. Yalnızlık. Çaresizlik...
Bütün bunlar bir annenin (benim) doktor odasında küçücük kızına "atipik otizm" tanısı koyulduğu anda hissettiklerini anlatıyor. Her ne kadar anne olarak birşeylerin yolunda gitmediginin farkında olsanız da bu durum o an hissettiklerinizi engellemiyor.
Doktor tanıyı koyar yapması gerekeni yapmıştır. Tutarsınız kızınızın elinden. Odadan çıktığınız an otizm, kızınız ve siz başbaşa kalırsınız.
Sonra birileri çıkar karşınıza. Harabe ruhunuza dokunur. Elinizden tutar.
"Bu yolda birlikteyiz" der. Geç kalmaktan korktuğunuz, zamanı benzettiginiz kum saatinizi durdurur. En zor zamanlarınızda yanınızdadır. Umut veren güler yüzleriyle.
Bu kurum Masalsı Çocuklar. 5 ay öncesine kadar kızım Defne yoktu sanki. Göz teması, bilişsel beceriler ve bir çok konuda bıkmadan, usanmadan ve her seferinde farklı yöntem ve oyunlarla kızıma eğitim verdiler.
Bana kızımı geri kazandırdılar.Bir anne için bunun adı "2. Şans" değil de nedir? 
Ve ben Masalsı Çocuklar'ın yeşerttigi hikayelerden sadece biriyim.
Aslında tanı konulan sadece çocuklarımız değil, anne olarak bizleriz de. Bütün bu süreci bizler yaşıyoruz.Bu zorlu süreçte kiminle ilerlediginiz, kritik yaş dönemi nedeniyle elzemdir.
Doğru eğitimcilerle, doğru eğitimlerle içinde bulundugumuz durumu en aza indirebilir, atlatabiliriz.

Bugün yaptıklarımız geleceğimizi degistirir. Bu vesile ile hayatımda mucizeler yaratan "Masalsı Çocuklar" ve ekibine tükenmez sabır ve destekleri için teşekkürlerimi sunarım.
Hatice Efe